Z upływem lat albo po prostu pieniędzy w moim portfelu, dostrzegam że bardzo łatwo się zafiksować na pęd modowy. Wydawałoby się ze bez nowej supermodnej spódnicy w tym sezonie nie będę istnieć. I niby już mam ta spódnice i już jestem ekstra, ale pojawia się milion nowych najmodniejszych w tym sezonie dodatków które, uzupełnią moja formę najlepiej ubranej laski w mieście.
Jak mam już spódnice i dodatki nie- mam kurtki, mam kurtkę- nie mam torebki. Mam wszystko co trzeba i kończy się sezon i znowu będę toczyć walkę z byciem niemodna. Przecież co jak co, ale to mi się przytrafić nie może.
Kiedy wpadam w rozpacz że znowu nie mam w co się ubrać, okazuje się ze najbardziej niemodne rzeczy z dna szafy (mojej lub świekry) okazują się absolutnym hitem i utrzymują mnie na poziomie zawsze dobrze ubranej osoby.
Ufff Boże! Znowu koleżanki wypatrują metki na karku a panowie całują po rękach. Jestem uratowana!!!
Zakładam wełnianą (98% +2 % kaszmir) spódnice z lumpeksu bluzkę z tamtego sezonu nowe bucki i kurtkę z outletu i jestem Hip bardziej niż ktokolwiek. Mam wszystko co nie spierze się w tym roku, ani za rok ani za dziesięć.
Tak więc zadaje sobie pytanie czy moda to naprawdę sztuka? Czy moda, może mimo zmian trendów przetrwać dekadę, stulecie i nadal być podziwiana? Chyba nie... chyba nie ma takiej możliwości aby koturny Prady albo powrót Jeana Paula Gaultiera do jego złotych lat 80 przetrwały dłużnej niż sezon.
To co nazywamy sztuką nie dotyczy wcale ubrań ale umiejętności ich noszenia i zestawienia... Zaczynam coraz bardziej się do tego przekonywać.
Prada /2013/ zróło
trendingfashionista.blogspot.com
Jean Paul Gaultier /2013/ zródło
trendingfashionista.blogspot.com
.jpg)
